پرتال امام خمینی(س)/یادداشت ۶۵۴/
در میان رخدادهای حساس بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از جایگاه ویژه و راهبردی برخوردار است. آمریکا و در کنار آن شورای امنیت سازمان ملل متحد که تمام هم خود را بر سد کردن پیروزی نظامی رزمندگان اسلام و جلوگیری از سقوط صدام گذاشته بودند، نهایتاً به صدور قطعنامه 598 اقدام کردند که تا حدودی خواسته‌ها و شرایط ایران را تأمین می‌کرد. از همین رو با در نظر گرفتن مصلحت نظام و انقلاب، حضرت امام با توجه به نظر کارشناسان، بر خلاف نظر شخصی خویش، قطعنامه را پذیرفتند و پیامی صادر کردند که به واقع از شاهکارهای رهبری و مدیریت ایشان به شمار می‌رود.
فریاد استقامت
امام در این پیام که به «فریاد استقامت شهرت یافت، کارنامه جنگ تحمیلی و ابعاد مختلف آن و خطوط آیندة نظام و انقلاب در همه زمینه‌ها از جمله مواجهه با ابرقدرت‌ها و پایداری بر آرمان‌ها و اهداف انقلاب را ترسیم کردند و در مورد قبول قطعنامه فرمودند:
«و اما در مورد قبول قطعنامه که حقیقتاً مسئله بسیار تلخ و ناگواری برای همه و خصوصاً برای من بود، این است که من تا چند روز قبل معتقد به همان شیوه دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجرای آن میدیدم؛ ولی به واسطه حوادث و عواملی که از ذکر آن فعلًا خودداری می کنم، و به امید خداوند در آینده روشن خواهد شد و با توجه به نظر تمامی کارشناسان سیاسی و نظامی سطح بالای کشور، که من به تعهد و دلسوزی و صداقت آنان اعتماد دارم، با قبول قطعنامه و آتش بس موافقت نمودم؛ و در مقطع کنونی آن را به مصلحت انقلاب و نظام می دانم. و خدا می داند که اگر نبود انگیزه ای که همه ما و عزت و اعتبار ما باید در مسیر مصلحت اسلام و مسلمین قربانی شود، هر گز راضی به این عمل نمی بودم و مرگ و شهادت برایم گواراتر بود. صحیفه امام، ج ۲۱، ص۹۲
قبول قطعنامه و سیاست حفظ نظام
در تقویم جمهوری اسلامی ایران، روز بیست و هفتم تیرماه مصادف با پذیرش قطعنامه ۵۹۸ است؛ یعنی ایران با پذیرش این قطعنامه رسما به جنگ پایان داده است. اما رژیم بعثی عراق بعد از مدتی این تعهدنامه بین المللی را زیر پا گذاشته و به مرزهای جمهوری اسلامی تجاوز کرد. امام خمینی(س) با قبول قطعنامه، موقعیت نظام جمهوری اسلامی را در شرایط به وجود آمده حفظ کرد و پس از هشت سال مبارزه، دشمن را از اشغال حتی یک وجب خاک ایران ناامید کرد که در تاریخ جنگ ها بی سابقه است، لکن این تصمیم به منزله پایان مبارزه نبود، بلکه تغییر استراتژی و اتخاذ شیوه جدیدی از مبارزه در جبهه سیاسی بود. ایشان با اشاره به اینکه باید برای دفع تجاوز احتمالی دشمن آماده و مهیا باشیم. می فرماید: من در میان شما باشم و یا نباشم، به همه شما وصیت و سفارش می کنم که نگذارید انقلاب به دست نا اهلان و نامحرمان بیفتد.
در بخشی از قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت، از طرفین درگیر درخواست شده بود که: «فوراً در جنگ آتش بس اعلام کرده و آن را رعایت نمایند، نیروهای مسلح خود را تا پشت مرزهای شناخته شده بین المللی به عقب بکشند و اسرای جنگی را آزاد کنند.»
نقایص قطعنامه شورای امنیت
دولت جمهوری اسلامی ایران که به دلیل بعضی ضعف ها و نقایص قطعنامه به مدت یک سال آن را نپذیرفت، پس از حمله عمدی ناو جنگی امریکایی وینسنس ، به هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران بر فراز خلیج فارس که ۲۹۰ مسافر آن شامل ده ها زن و کودک به شهادت رسیدند و بمباران شیمیایی صدام در داخل عراق که منجر به قتل عام صدها هزار تن از مردم شد، مسئولان و کارشناسان مصلحت را در پذیرش قطعنامه دانستند. بنابراین، جمهوری اسلامی ایران در ۲۷ تیر ۱۳۶۷ رسماً به دکوئه یار، دبیرکل وقت سازمان ملل متحد اطلاع داد که به منظور جلوگیری از کشتار و برقراری عدالت و استقرار صلح در منطقه و جهان، قطعنامه ۵۹۸ را می پذیرد.
در پی اعلام قبول قطعنامه ۵۹۸ از سوی ایران، امام خمینی (س) در پیامی که به بهانه سالروز کشتار زائران ایرانی در مکه منتشر شده بود، به تشریح سیاست جدید جمهوری اسلامی در قبال جنگ تحمیلی و دلایل پذیرش قطعنامه پرداخت. در این پیام آمده بود: «اما در مورد قبول قطعنامه.... همه باید به رضایت حق تعالی گردن نهیم. و مسلّم ملت قهرمان و دلاور ایران نیز چنین بوده و خواهد بود. من در اینجا از همۀ فرزندان عزیزم در جبهه های آتش و خون که از اول جنگ تا امروز به نحوی در ارتباط با جنگ تلاش و کوشش نموده اند، تشکر و قدردانی می کنم. و همۀ ملت ایران را به هوشیاری و صبر و مقاومت دعوت می کنم. در آینده ممکن است افرادی آگاهانه یا از روی نا آگاهی در میان مردم این مسئله را مطرح نمایند که ثمرۀ خون ها و شهادت ها و ایثار ها چه شد. این ها یقیناً از عوالم غیب و از فلسفۀ شهادت بی خبرند و نمی دانند کسی که فقط برای رضای خدا به جهاد رفته است و سر در طبق اخلاص و بندگی نهاده است حوادث زمان به جاودانگی و بقا و جایگاه رفیع آن لطمه ای وارد نمی سازد.» (صحیفه امام، ج ۲۱، ص۹۲)
تعیین خط و مشی دفاعی
اعلام پذیرش قطعنامه برای افکار مردم، خصوصا احساسات پاک و پر شور رزمندگان قابل توجیه نبود و در چنین اوضاع و احوال امام خمینی(س) که تعیین کننده خط مشی دفاعی در طول هشت سال دفاع مقدس بود، تصمیم گرفت پس از اعلان پذیرش رسمی قطعنامه از سوی مسئولین حرف آخر با مردم را در مورد جنگ نیز خود بزند.
استراتژی امام (س) حفظ اسلام و مصالح مسلمین بود و برای دفاع از این استراتژی اگر دشمنان با ابزار نظامی به جنگ می آمدند، لزوما باید با ابزار نظامی مقابله کرد و اگر با ابزارهای فرهنگی و سیاسی به میدان بیایند، باید از ابزار فرهنگی و شیوه های سیاسی مناسب استفاده کرد.
امام خمینی (س) با قبول قطعنامه، موقعیت نظام جمهوری اسلامی را در شرایط بوجود آمده حفظ کرد و پس از هشت سال مبارزه، دشمن را از اشغال حتی یک وجب خاک ایران نا امید کرد که در تاریخ جنگ ها بی سابقه است، لکن این تصمیم به منزله پایان مبارزه نبود، بلکه تغییر استراتژی و اتخاذ شیوه جدیدی از مبارزه در جبهه سیاسی بوده است. ایشان با اشاره به اینکه باید برای دفع تجاوز احتمالی دشمن آماده و مهیا باشیم. (صحیفه امام؛ ج ۲۱، ص۹۳ - ۹۴)، می فرماید: «من در میان شما باشم و یا نباشم، به همه شما وصیت و سفارش می کنم که نگذارید انقلاب به دست نا اهلان و نامحرمان بیفتد.» (صحیفه امام؛ ج ۲۱، ص ۹۳)
.
انتهای پیام /*